اهمیت نگاه فرا مادی

دیشب به خاطر یک چیزهایی اضطراب داشتم و نمی توانستم بخوابم. ساعت نمی دانم چند بود صدای اذان را شنیدم بعد با خودم فکر کردم چه خوش به حال بچه مومن مضطربی باشد الان؛ ور می دارد وضویش را می گیرد و حتماً چادر گلی ای که مثلاً بوی مادر بزرگ اش را بدهد سر می کند نمازی می خواند و دعایی به سبک لیالی القدر که رد خور ندارد حواله می کند آن بالا و بعد مُهر خاکی اش را می بوسد و بوی خاک هم که خوب است و اگر ایمان اش سفت بود قاعدتاً کمی آرام می گیرد و احتمالاً بعد از آن آرام می خوابد و فردایش هم حتماً با روحیه ی بهتری مشکل اش را حل می کند ولی من همین طوری بیدار ماندم و امروز منگ و ملنگ هیچ کاری نتوانستم از پیش بَرَم هیچ، اضطرابم بیشتر هم شد

به این می گویند اعجاز به روش استقرایی

که قطعاً روش اثبات وجود خدا و یا تائید حقانیت و عبودیت و این چیز ها نیست که همان مثَل الکتریسیته و لامپ و روئیت روشنایی در جهت اثبات وجودخالق خیلی از آن بهتر کار می کند، ولی خب می تواند موید ابتدایی و ساده ی ادعای نیاز بشر به دین باشد

به هرحال یک حقیقت ساده است، نیاز به توسل جستن و پرستش از آن چیز هایی است که تا بوده بوده... و کم هستند آدم هایی که از نظر قوای ذهنی و جسمی آن قدر قوی باشند که برای رفع مشکلات شان با دنیا، بی نیاز باشند از یک نیروی قوی تر از خودشان

و اکثریت آن هایی هستند که نیاز به توسل به چیزی نیرومند دارند پس می روند پیله می کنند به این و آن و هی غر می زنند و احتمالاً عین منطق می روند پاچه خوار می شوند ولی مومن به دین هایش هی پیله می کنند به خدا ولی چی؟ از آن طرف اش آدم های با صعه ی صبر دار تری به نظر می رسند

دیده اید می گویند فلانی مومن واقعی است؟

مومن واقعی بودن چه حسن ای دارد و چه حسن ای را می رساند؟