از گودر تا شهرِ من

البته من از همان اول هم خواننده نداشتم. ولی دل ام به همان پنج- شش تا کامنت، یا در اغلب موارد سه-چهار تا کامنت خوش بود؛ چون به اندازه ای که در خور حجم بلاگ بازی من باشد بود. (جمله را!!!) ولی الان خیلی وقت می شود که تعداد کامنت ها از یکی- دوتا بیشتر نمی شوند که یکی اش حتماً خودم ام که با اشتیاق در یک کامنت جدا جواب می نویسم برای آن یکی کامنت که مجموع مان بشود دو تا. از وقتی که گودر پایتخت اینترنت شده، همه اهالی بلاگستان هم جمع کرده اند رفته اند، و اوووووَه چی بشود یکی برگردد و سر بزند به قوم و خویش های ده. این بلاگ بغلیِ ما آقا مصطفی یه پستی این دفعه آخر که آمد بلاگستان نوشت و رفت که خیلی این حسِ دور بودن از پایتخت را در من قوی کرد. البته احتمالاً به این خاطر که من واقعاً ساکن پایتخت نیستم، نیست؛ به خاطر این که تنبل ام و چون تنبل ام در زندگی واقعی ام پا نمی شوم بروم پایتخت، است. (جمله بندی خدا) شاید هم به این خاطر نیست؛ به خاطر این است که این جا حس مکان دارد اما گودر مثل خوابگاه می ماند که هیچ فرقی بین اتاق ها نیست و یک جورایی آدم را یاد سکانس اول آن فیلم خفقان کننده ی روسی سال های قبل از فروپاشی می اندازد، همان که دو تا هم اتاقی اند در بلاروس درس می خوانند که یکی اشان احمق و خودخواه است و می خواهد به هر قیمتی سقط جنین کند و آن یکی از خود گذشته و با مَرام است و به هر قیمتی که بود به دوست اش کمک می کند و آخر سر همه چیز می بازد و می فهمَد احمق خودش است و احتمالاً بعد از آن، رفاقت و مَرام بازی در نظرش جک مسخره ای می شود (حالا اسم فیلم یادم آمد می نویسم اینجا) داشتم می گفتم ولی یادم رفت . آدم هروقت رشته کلام از دست اش رفت می تواند پیروزمندانه بپَرَد سرِ لُپِ کلام.

لُپِ کلام ما این است که من خودم را مَقنا لَچگی بر سر می بینم که این جا کنار مرغ و جوجه هایم روی پله ی اولِ بلاگ ام نشسته ام و به اهالی بلاگستان که با قطارِ گودر رفته اند دور آنقدر که حتی دود و سوت اش هم پیدا نیست فکر میکنم و به یاد حَلَبچه می افتم

و من می مانم و آنان که می آیند این جا می نویسند سوت که دیدنی نیست، شنیدنی است