لطفاً جنگ بشود

چندی است تو میدان اصلی شهر ما که سابقاً اسم اش گاراج بود و الان اسم اش میدان آزادی است، ولی کماکان به اسم گاراج می بخوانند اش، یک بیلبورد نسبتاً خیلی بزرگ از منقولات خمینی بر پا کرده اند که روی اش فرموده یا همان فرموده: در بستر مردن، فقط مردن است و چیزی نیست ولی در راه خدا مردن شهادت است

کار به این ندارم که چه فرموده ی گوهرباری گفته و در رابطه با این که چیزی نیست اش بسیار جواب های فک شکن وجود دارد و به این که خودش و دودمان اش همه یک به یک در بستر ها حناق گرفته اند و از دار دنیا به درکات پیوستند هم کار نداریم. اما برایم این سوال شد که با توجه به این که این حرف را حضرت آقا در دوران جنگ هشت ساله و بعد از آن که فرمود بچه چه بیشتر چه بهتر، در راستای همین آن هم پَراند، که احتمالاً نوعی شیوه ی دفاع از مرز ها بود آن موقع ها نمی دانم و البته بحثی توی اش نیست که یقیناً چنین شد که در این جنگ پر حاصل پیروز و پاینده شدیم منتها برایم سوال بشده که چرا حضرات شهرداری و این ها الان این بیلبورد به این بزرگی و بی مناسبتی را توی میدان مرکزی شهر برپا کرده اند که دقیقاً بشود چی؟

از کشته شدن در خیابان های شهر راضی باشیم یا این که خود مان آماده کنیم برای غزه یا چی؟

1

درست است که اصولاً ملت شهید پروری هستیم ولی در حال حاضر امکانات اش را نداریم

2

از طرفی امکان شهید شدن برای همه یکسان نیست. مثلاً برای زنان نسبت به مردان خیلی کم تر است

در این باره چه تدبیری اندیشیده اید؟

3

آیا هر نوع به قتل رسیدنی توسط هر نوع دشمنی شهادت محسوب می شود؟

پ.ن

غُر بی جا نمی زنیم برای خودشان می گوییم. یارانه ها را که بی حساب و کتاب قطع می کنند لا اقل برای نوع مردن انسان ها بدون برنامه ریزی تعیین تکلیف نکنند. والا