آآآآ لعنت بر قسمت های لعنتیِ زندگی

علی الخصوص تازگی ها، تحمل هیچ خطایی را ندارم. به خصوص از جانب مادرم و پدرم. یعنی اگر سبب اشتباهی شده اند یا دارند سبب اشتباهی می شوند، دیگر مثل گذشته دندان روی جگر نمی گذارم و با لازم ترین لحن ممکن برخورد می کنم تا جلوی مشکل را از هر جایی که دستم می رسد بگیرم. به نظر خودم این رویة جدید در بعضی مواقع روی سرنوشت خانواده تاثیرات مثبت گذاشته!!! فقط ایرادی که دارد همین حرمت شکنی ای است که حتی بعد ها هیچ جوری چسب نمی گیرد و برای همیشه معیوب می ماند. اطرافیان نزدیک معتقدند آستانة تحمل من در برابر سختی ها پایین آمده، اما به نظر خودم میزان خطا پذیری آن ها نسبت به گذشته زیاد تر شده.

یک دوستی می گفت دنیا هم این روز ها خیلی لحظه ای تر از قبل شده یا حساس تر یا حالا یه چیزی تو همین مایه ها. میگفت که مثلاً قدیم پیکی شش روز توی راه بود تا برسد به مقصد اش اما الان با فشردن یک دکمه پیغامی از این سر دنیا به آن سر دنیا می رسد، و معتقد بود که به همان نسبت هم میزان پیش آمد اتفاقات بالا رفته (به همین خوشمزه گی!!!) و آدم ها مجبور شده اند یا مجبورند آستانة تحمل اشان را بالاتر ببرند؛ و به عقیدة او من ظاهراً از آن تیپ آدم هایی از آب در آمده ام که پیچیدگی ها و سختی ها تحمل ام را تمام می کنند.

پ.ن

خودم می دانم تا امروز عنوان از این لوس ناک تر و مایوس ناک تر در این بلاگ بکار نرفته اما از حالا به بالا عنوان های مایوس ناک تر از این نیز رویت خواهد شد، چون به قراری دنیا (یا لا اقل این قسمت اش که ما تشریف داریم) روز به روز دارد جای بدتری می شود