زبان

خیلی جالب است که زبان انگلیسی چقدر کاربردی و زبان فارسی بعضاً چه گنگ و پر پر و بال می باشد.

در زبان انگلیسی با تفکیک جنسیتی فاعل کلی ابهام زادیی می شود از نقل قولها، رمان ها، حرف های غیر مستقیم غیر حضوری و گاهاً این باعث می شه از جمله ی سوالی بعدی که چه کسی منظورت است صرفه جویی کنی

انگلیسی، عربی، فرانسه و تا جایی که اطلاع دارم اکثر زبان های لاتینی، مذکر از مونث تفکیک شده...عجیبه که در زبان فارسی چنین تفکیکی نداریم. تا جاییکه من دقیقاً اطلاع دارم زبان کردی که ریشه ی مشترک اش با پارسی باستان هنوز محرز و بدیهی است و حتی می توان گفت نسخه ی اصل و دست نخورده ای از زبان های باستانی ایران بشمار می رود، بازهم این تفکیک جنسیتی در فاعل و شناسه فاعل را ندارد. در زبان ترکی دقیقاً نمی دانم که آیا در تمام شاخه های زبان ترکی برای اسم دوم شخص و سوم شخص، مذکر/ مونث دارند یا نه... در زبان عربی که دیگر زیادی تفکیک شده و به غیر از آنکه بر فاعل انجام دهنده ی کار دلالت داره بر خود فعل هم باید علامت بگذارند که معلوم کنند فاعل زن است یا مرد!!! ما حداقل از این باب با مردان تفاوتی نداشتیم و فارسی زبانان لازم نیست در میان خودشان اینقدر دقیق صحبت کنند

از دید کاربردی که به زبان بنگری شاید آسان تر به نظر آید اما این مزیت گاهاً ایجاد ابهام می کند و چاره ابهام زدایی شرح بیشتر است

پ ن

متاسفانه اطلاعات من در حوزه زبان شناسی، هر چند که رشته مورد علاقه ام است، کم و نادقیق است