پایان

من نشسته ام بی هیچ دلی بر تخته ی سنگینی بر ساحلی که اسمش یادم نیست

دارند از کنارم می گذرند زاغانِ سیاهی رو به آسمانی که انتهایش پیداست

و دارد پاره می شود

بندِ بلندِ لباس های کهنه ی رنگارنگِ سال های دور