شاد داریم تا شاد

خوب است زاویه ی بین خط لب و خط افق را در آدم های مختلف از خیلی خیلی شاد گرفته تا خیلی خیلی ناشاد مقایسه کنیم. به تناقضات عجیبی می رسیم جان خودم .عجیب است که آنها که ناشادترند بیشتر سعی می کنند لبخند بزنند. مثل این که همیشه به خود مشکوک باشند. اما یک وقت هایی دیگر ناشادی از حد می گذرد و آدم دچار نوعی دپرشن می شود که دیگر متوجه احوالات و تغییرات خود در محیط نمی شود.

گاها" آدمهای خیلی ناشاد سعی می کنند خیلی شاد به نظر آیند ولی آدمهای خیلی خیلی ناشاد هیچ سعی ای نمی کنند که از توانشان هم خارج است و بعضا" اگر باهوش تر باشند دلیلی هم نمی بینند که خودشان نباشند و اما این میان آدم های ناشاد بیشتر تلاش می کنند گریزی زنند به فلسفه آن هم به بهانه ی مثلا" فهم بالای شان و این ها... و آدم های فقط شاد هم به نظرم معمولی ترین قشر جامعه هستند از نظر پف فلسفه و کمترین سهم را می برند و اما آدم های خیلی شاد سعی می کنند کمی متین باشند و آدم های خیلی خیلی شاد شادند که دیگر کاریش هم نمی توانند بکنند چون باز هم دلیلی نمی بینند که شادیشان پنهان کنند. این وسط من آدمهای خیلی خیلی شاد و خیلی خیلی ناشاد را بیشتر دوست دارم و آدم های معمولی شاد را می توانم معاشرت کنم اما بقیه را نخیر